Daar was ze dan... het nieuwe fretje dat Pontario moest vervangen. Pontario was een trotse mannetjesfret van 1600 gram die ze een halfjaar daarvoor in hadden moeten laten slapen. Hij had een hartkwaal welke met medicijnen niet meer onder controle was te houden. Ze hadden er erg veel verdriet van…… Pontario was een deel van hun leven een deel van hun “gezin”. Als een kind voor hen. Eigenlijk was het verlies van Pontario bij dit echtpaar dan ook te vergelijken met het verlies van een kind.

Het was een beetje een koude dag en de avond voor kerst. Ik wilde graag een beetje vroeg naar huis want ik was moe en wilde thuis nog wat lekkers gaan koken voor mijn dochtertje. Ik stond al met mijn jas aan toen  assistente Moniek naar mij toekwam en vroeg of ik nog even kon blijven want er kwam met spoed een erg ziek fretje aan. Oké…zuchtte ik.

Xantha een 5-jarig vrouwtje leefde altijd al alleen bij Pieter, een snelle yup in de financiële wereld. Pieter werkt veel en woont alleen. Hij heeft geen vrouw of vriendin want daar heeft hij geen tijd voor. Om toch niet helemaal alleen te zijn heeft hij zich jaren geleden een fretje aangeschaft: Xantha.  Hij heeft zijn hele huis dusdanig ingericht dat Xantha de beschikking heeft over zijn gehele appartement en daar mag ze altijd los lopen.  Xantha maakte goed gebruik van deze ruimte en is regelmatig op ontdekkingstocht. Als Pieter 's avond thuis komt, soms heel laat dan is ze niet bij hem weg te slaan want die afleiding is toch wel erg leuk. Pieter kan erg genieten van haar speelse gedrag en heeft haar ondermeer geleerd om bierdopjes te apporteren.

Zo rond de feestdagen is het even bedenken waar ik over zal schrijven en er komt eigenlijk maar één ding bij me naar boven. Dat is dat ik best graag eens zou willen schrijven over het feit dat ik zo’n mooi en dankbaar vak heb. Dat ik het een voorrecht vind dat ik dit vak mag doen. Bij mij was het niet zo dat ik al van jongsaf aan dierenarts wilde worden. Ik had, voordat ik met de studie begon, ook nog nooit met een dierenarts mee gelopen.

Ik sta een fretje aan insulinomen te opereren als mijn assistente Kimmy verontwaardigd de operatiekamer binnen komt. Ze heeft net een telefoontje gehad van mijn collega dierenarts Karin Siereveld. Ik moet zo snel mogelijk iemand gaan bellen want er dreigt een fretje acuut te worden geeuthanaseert. De fret zou mogelijk hondsdolheid hebben omdat hij gevonden is en de vindster in het gezicht heeft gebeten. Er mag geen tijd verloren want de dierenarts is al met de dodelijke spuit onderweg. Enigszins beduust reageer ik: “Rabiës (hondsdolheid)?? Dat komt toch in Nederland niet voor, alleen bij vleermuizen”.

Pia copyPia, een 2-jarig wildkleur vrouwtje kwam op een donderdagochtend met spoed naar onze kliniek. Sinds 2 dagen deed ze niets meer. Ze lag alleen nog maar en kon of wilde niet lopen. Ze wilde ook niet eten of drinken. Er kwam nog wel iets normale ontlasting.

Julius is een jonge fret van ongeveer 6 maanden die samen met  zijn broertje gecastreerd werd bij een andere dierenarts. Na de castratie was hij nog erg suf geweest, zodanig dat de eigenaar er ‘s avonds nog een keer mee terug naar de dierenarts was gegaan. Daar had hij nog wat infuus gekregen en de volgende dag leek het weer goed te gaan met hem. Zijn broertje had geen enkel probleem gehad.

Het is een drukke maandagochtend en ik ben erg uitgelopen met de patiënten. Ik hoop stiekem dat mijn volgende patiënt niet weer een ingewikkeld internistisch probleem heeft waar mijn hersencellen op volle toeren voor moeten draaien. Dat valt gelukkig mee. Een fret die plots kreupel loopt met zijn linkerachterpoot. Dat zijn voor mij meestal niet de moeilijkste patiënten.

PippiePippie was een lief klein albinofretje van 5 ½ jaar. De eigenaar was gek met haar en nam haar altijd overal mee naar toe. Soms gewoon in zijn jaszak. Ze liep nooit bij hem weg. Ze kende ook wat kunstjes; zo kon ze bierdoppen apporteren en kon ze op commando over haar rug rollen zoals sommige honden dat ook kunnen. De eigenaar was een stoere gespierde kerel uit het westen van het land. Enkele tatoeages sierden zijn armen en wie weet waar nog meer. Het zou mij niet verbazen als hij in de Rotterdamse havens werkte en daar zwaar werk deed.

PicassoDe verzorgers van Ukkie, een vrouwtjes-fretje van 5 jaar leeftijd, waren 2 weken geleden naar de frettenopvang geweest om een nieuw maatje uit te zoeken voor Ukkie. Een paar weken eerder was haar broertje helaas gestorven aan een hartprobleem. Ukkie leek zich duidelijk alleen te voelen en bleef erg veel in haar hangmatje slapen. De eigenaren waren erg bezorgd voor haar en wilden haar zo snel mogelijk een nieuw maatje bezorgen.