Daar was ze dan... het nieuwe fretje dat Pontario moest vervangen. Pontario was een trotse mannetjesfret van 1600 gram die ze een halfjaar daarvoor in hadden moeten laten slapen. Hij had een hartkwaal welke met medicijnen niet meer onder controle was te houden. Ze hadden er erg veel verdriet van…… Pontario was een deel van hun leven een deel van hun “gezin”. Als een kind voor hen. Eigenlijk was het verlies van Pontario bij dit echtpaar dan ook te vergelijken met het verlies van een kind.
Veel mensen vinden dat vreemd, raar, onbegrijpelijk…… dat het een verlies van een dier zoveel effect op je kan hebben. Meestal is dat erg moeilijk voor diereigenaren, het voelt onbegrepen. Je denkt dat je de enige bent die het zo heftig voelt. Dat is niet zo. Ik spreek uit 25 jaar ervaring. Maanden van rouw kunnen volgen. Met sommige dieren kun je een intens gevoel van verbinding voelen. Zeker dieren die in hun laatste periode veel zorg nodig hebben kunnen je leven behoorlijk beïnvloeden. Die zorg, het elke keer klaar staan met een Waltham papje, het geven van de medicijnen. Alles op tijd en nauwgezet uitgevoerd. Dat ritme, is na het overlijden van een geliefd maar ziek dier, volledig verstoord. Er wordt niet heel veel over gesproken. De reacties uit de omgeving nodigen daar meestal niet toe uit. Forums op internet zoals het “Frettenforum” kunnen hierbij wel veel steun bieden en voorzien in een broodnodige behoefte. In Amerika kun je iemand inhuren om je te begeleiden na het sterven van een geliefd dier. In Nederland zijn we daar te nuchter voor. Toch zou het hier mogenlijk ook geen luxe zijn….
Maar ….de eigenaren van Pontario waren er goed doorgekomen en na weken van intens verdriet waren ze toch voorzichtig toe aan een nieuw fretje. Althans…ze wilden eerst maar eens gaan kijken…in een opvang. Ze reden in de auto naar een bekende frettenopvang. Er werd niets gezegd. Ze waren stil. Denkend aan alle goede jaren met Pontario…..De auto werd stilgezet voor het huis van de frettenopvang. Ze bleven beiden zitten. Geen van hen wilde als eerste uitstappen. Ze keken elkaar aan. De vrouw barstte in huilen uit…..”Ik kan het nog niet, het voelt als verraad aan Pontario……. hij is immers niet zomaar te vervangen”. De man was stil. Ook voor hem voelde het zo. “Laten we maar weer terug gaan” zuchtte hij. En zo deden ze.
Maanden later maakten ze opnieuw een afspraak. Dit keer gingen ze wel naar binnen. De frettenopvang zat vol met fretten. Oude, jonge, ondeugende, rustige, gezonde maar ook zieke dieren. Ze liepen langs alle hokken. Ze vonden alle fretjes even lief maar geen enkel fretje trok hun bijzondere aandacht. Geen diertje wilden ze uit een hokje nemen en aanraken…….Ze wilden alweer gaan. “Ik denk dat we er toch nog niet aan toe zijn” zuchtte de vrouw. Ze moest bukken om haar tas te pakken. En met het bukken viel haar oog op een klein vrouwtjesfretje dat onderin een kooitje zielig in elkaar lag gedoken in een hangmatje. “Mag ik die eens zien” vroeg ze. “Nou…dat mag wel” zei de vrouw van de opvang “maar dat fretje is niet herplaatsbaar. Ze is al oud en ze mankeert van alles. Ze is blind, heeft een maagprobleem en moet elke dag medicijnen hebben.” “Dan zou ik haar graag willen hebben” zei de vrouw. De eigenaresse van de opvang keek verbaasd naar de vrouw maar zag dat ze het meende. “Oké….maar ik weet niet hoelang ze nog te leven heeft….” ” Dat maakt niet uit” zei nu de man die ook geraakt was door de hulpeloosheid van het diertje.
En zo geschiedde. Mietzie, het kleine vrouwtje van maar 500 gram….. “Miezerige Mietzie” zoals ze haar soms liefdevol noemde werd door het echtpaar mee naar huis genomen. Ze kwamen de volgende dag met haar bij mij in de Frettenkliniek en lieten alles aan haar doen wat goed of nodig voor haar was. Na een gedegen onderzoek stuurde ik ze naar huis met een hele lading medicijnen. “Ga maar aan de gang en kom maar over een maand terug, dan gaan we kijken hoe ze het ermee doet. Ik kan niets beloven…..” sprak ik en hoopte er het beste van..
Als dierenarts ben je geneigd om het succes van het herstel van een patiënt aan jouw medische kunde toe te schrijven. Toch denk ik dat liefde en aandacht een zeker zo groot deel zijn. In ieder geval …….Mietzie knapte fantastisch op. Ze heeft nog 3 jaar bij het echtpaar geleefd en het heerlijk gehad. Maar ook het echtpaar maakte op mij weer een veel gelukkigere indruk. Wij mensen denken vaak dat we een fret redden…maar soms lijkt het wel of de fret de mens redt…